Iyice alistik birbirimize. Herkesin dedigi sey olmadi henuz. Hani daha once ki hayatini hatirlamakta zorluk cekeceksin, sanki o hep sizinleymis gibi gelecek diyordu herkes. Tek cocukluyken ki hayatimi gayet net hatirliyorum, ve bazen ozluyorum da acikcasi. Sadece Gavin icin kafa yormma gerekiyordu mesela, ya da plan yaparken dusundugum tek sey Gavin'in tepkileriydi. Bu tur seyleri ozluyorum, ve sonra oglumla istedigi her an kucak kucaga yatmayi, ya da istedigi kadar durmadan oynayabilmeyi.
Halen inisli cikisli ruh halim. Ozellikle gidis tarihimiz yaklasti ya, daha bir gel gitler oluyor bende. Kendimi Gavin'a karsi daha az sabirsiz buluyorum bazen ve cok kiziyorum kendime. Eve geldikten birkac gun sonra annemin ''eski pantolonlarini denesene, bunlar uzerinde emanet gibi duruyor'' demesi uzerine yanimda getirdigim tek normal pantolonu denedim ve cuk diye oturdum icine. Hemen aynaya kosup baktim kendime. Gercekten de olmustu, hatta cok da rahatti. Bir anda gulumser buldum yuzumu aynada, ama o gulumseme gozyaslarina donustu sonrasinda. Artik hamile degildim, ve bebegimle olan o bag gercekten kopmustu. Artik tek bir vucut degildik onunla. O artik kendi basina bir bireydi bebekte olsa. Kendimi toparladim hemen, sildim gozyaslarimi ve gidip kizimi kucakladim. Kokladim onu tekrar tekrar ve gene gulumsedigimi hissettim. Ne tuhaf degil mi, kucagimda oldugu icin ne kadar mutluyum ama o tekmelerini hissetmeyi nasilda ozluyorum.
11 gun sonra gobegi dustugnde kizimin gene gozyaslarimin suzuldugunu hissetmistim. Sanki o kuruyan gobek bagi, bebegimle beni baglayan son seydi. Artik benden kalan hicbir iz yoktu. Sonra ona sarilip kendime gelmem gerektigini hatirlattim kendime. Kizimin genlerinin yarisi benden geliyordu. Ne kadar tuhaf geliyor bunlari yazinca. Daha da tuhafi bunlari Gavin bebekken de ayni sekilde hissetmis olmam. Onun gobegi dustugunde de ayni huznu duymustum mesela.
Gavin ote yandan, yeni duzene alismis gibi gorunuyor. Canim oglum benim, gelip gidip kardesini tutmak istedigini soyluyor ya da opmek icin izin istiyor. Onunla konusuyor, oyuncaklarini tanitiyor:) Korkunc bir oyuncaksa ''korkma bu gercek degil, oyuncak''diye ekliyor. Kardesi ona gulunce cok mutlu oluyor ve ''Genevieve beni seviyor mu anne'' diye soruyor. Kendimi Gavin'in alakali alakasiz her tepkisini tartarken buluyorum. Acaba kardesine gosterdigi bir tepki mi bu, ya da gercekten mutlu mu diye irdelerken buluyorum kendimi. Onun uzulmesine hic ama hic dayanamiyorum.
3 haftadir daha farkli hayatimiz. Mutluyum cok, ancak gerginimde. Mood swingslerim tavan yapmis durumda. Elimden geldigince bebeklerime focuslanmaya calisiyorum ki olumsuz dusunceler ve hissiyatler gitsin. Eskiye donmek istemiyorum, eskisi gibi olmak istemiyorum; oyle bir hakkimda yok, luksumde.
sizi belki zor ama belli ki çok güzel günler bekliyor, canım benim sen harika bir annesin!
ReplyDelete