derin dusuncelerdeydim bugun....

Yarin sabah yola cikiyoruz. Onumuzde uzunca bir yol var, hedefim iki gun icinde askima kavusmak ancak 3 gunde olabilir. Son posta camasirlarin kurumasini bekliyorum simdi. Bugun iki hamile arkadasim vardi bende, birisi temmuz sonunda dogum yapacak, digeri eylul sonunda. Onlar giderken kafama dank etti, bir daha ki sefere gordugumde onlari ben artik hamile olmayacagim. Icimi br anda bir huzun kapladi, nasil anlatilir ki bu hissiyat. Bebegimle tanismayi tabiki cok istiyorum ancak hamileligin sonlarina yaklasiyor olmak icimi birazda olsa burkuyor.

Sonra canim oglumu yaptigi taskinliktan oturu odadan cikmama yasagini kaldirmaya gittigimde, icini ceke ceke boncuk boncuk gozyaslari dokerken buldum yataginda. Konustuk onunla uzun uzun, aslinda bu aralar ona ne kadar haksizlik yaptigimi farkettim. Okulun stresini ne kadar yansitmamaya calistimsada olmadi eminim, sonra en super oyun arkadasi yani babasi gitti, baska ailevi yogunluklar ve stres derken o da cok yoruldu. Buyumeye calismanin kendi basina zorluklari yetmezmis gibi bir de bu degisikliklerle ugrasmak zorunda kaldi canim benim. Eh en onemlisi de gelecek olan kardes. Cok olumlu, cok sevecen ama kimbilir o minik kafasinda neler donuyor. Bana bugun ''nasil iyi abi olunur bilmiyorum annecim'' dediginde acaba sen iyi abi olacaksin diye tekrarlarim baski mi yaratiyor onun uzerinde diye dusunmeden edemedim. Gozyaslarini silerken bir anda o yeni dogan bebegim oldu gozumun onunde. Sonra ona sarildigimda uc kisilik mutlu ailemizi dusunup, kizimizin aramiza katilmasinin nasil bir degisiklik yaratacagini dusundum. Oglumla basbasa yaptigim seyler geldi aklima, sonra onun benim icin nasilda ''tek'' oldugu, onun benim ilk goz agrim oldugu, onunla cogu seyi ogrendigim ve hala ogreniyor oldugum, minik kollarini boynuma dolayip beni sevdigini soylediginde nasil icimin eridigini dusundum. Onun o ilklerini ve duydugum mutlulugu ve heyecani dusundum, sonra bazi kararlarimdan duydugum pismanliklarimi, hep daha iyisini yapmak icin cabalarimi, ve en cokda o uc kisilik sakin yasantimizi dusundum. Sonra neden ikinci cocuk istedigimizi hatirlamaya calistim, sanki cooook uzun zaman onceydi bu karari vermemiz. Oysa uc kisilik hayatimiz gayet mutluydu, neden istemistik acaba ikinci cocugu?

Canim ogluma cogu zaman yetemedigimi dusunurken, nasil ikinci bir minikle ilgilenecegim ben? Nasil ikisinede gerekli zamani ayiracagim? Evet evet, ben cok korkuyorum su an. Hayatimizda olacak degisikliklere hazir degilim hic, Gavin'dan sonra baska birini o kadar sevememekten korkuyorum, hatta oyle ki Gavin kadar sevmekten korkuyorum bazen cunku o benim icin hep ''tek''ti. Sanki baska bir minik gelince hayatima bu sevgi paylasilacakmis gibi geliyor ve Gavin'a olan sevgimi paylasmak istemiyorum.

Butun bu dusunceler kafami allak bullak etti bugun. Bir anda kafama dank etmedi bunlar ancak bugun cesareti buldum kendimde bunlari dile getirmek icin.

Sonrasinda oglumla parka gittik, gene kostuk eglendik ana ogul basbasa ve tekrar mutlu oldugumu hissettim. Cunku onun mutlulugu, kahkahalari benim mutluluk kaynagim oldu. Onun gulen gozleri beni guldurdu hep. Minik kizimin kipirtilari esliginde gulup oynadik canim oglumla.

Sonrasinda sevgili Cujo'muzu breederimiza goturduk. Cujo'nun manitasinin hamile oldugunu ogrendim, hehe due dati hemen hemen benimkiyle ayniymis:))) Anneanne oluyorum iyi mi! Gulsem mi aglasam mi bilemedim. Eh donuste puppyleri de gorururuz artik. Cujo diger aile fertlerini gorunce bizi unuttu tabi. Sonra oglumla evin yolunu tuttuk.

Askimi cok cok ozledim, sabirsizlikla ona kavusmayi bekliyorum. Tekrar uc kisi olacagiz yasasin. Sanki uzerinden yillar gecmis gibi hissediyorum oysa 2 ay bile olmadi.

Bize iyi yolculuklar simdiden. Aklima buraya ilk gelisimiz geldi, oglum canim oglum 11 aylikti ve dusundugumden de kolay 3 gunluk araba yolculuguydu. Umarim bu defada oyle olur.