Bugun birkez daha farkettim ki oglumdan ayri kaldigim her an ne cok sey kaciriyorum. Gene sorguladim kendimi uzun uzun...
Gavin 14 ayliktan beri birkac saatliginede olsa krese gitti. Ben genelde aksam dersleri alarak krese gidilen zamani hep minimumda tutmaya calistim ta ki hemsirelik okuluna baslayana kadar. Gavin ocak ayindan beri tum gun krese gidiyor. Okulum cok yogundu tum donem ve oglumla gecirdigim zaman cok cok kisitlandi bu yuzden. (Turkiye'de ki gibi sinavdan once ki gece calis sinif gec durumu malesef gecerli olmadi.)
Ya o evde kaldi babasiyla ben kutuphaneye gittim ders calismaya, ya da ben evdeydim babasi onu parka yahut baska aktvitelere goturdu. Birlikte yaptigimiz aktivitelerde bile okulun stresi yuzunden aklimin yarisi derslerdeydi.
Donem bittiginden beri durum cok farkli, eskisi gibi hersey. Surekli kucaklasip danslar ediyoruz. Oyunlar oynuyoruz, tepinip kosturuyoruz parklarda. Oglenleri kucak kucaga uyuyoruz. Baskasindan gunluk rapor almiyorum gun icinde yaptigi seylere dair cunku ben hep yanindayim oglumun. Bunu oyle ozlemisim ki, dertsiz tasasiz kendini sadece yavruna verme hissini...
Isin bir de obur yani var tabi. Okudugum bolumu cok ama cok seviyorum. Ogluma daha iyi bir gelecek verebilmek de cabasi. Ancak deger mi bu gunleri kacirdigima diye dusunmeden de edemiyorum. Bu ikilem okula giden, calisan annelerde hep var biliyorum. Ama cozumu ne peki???
No comments:
Post a Comment