istek

http://nehir-im.blogspot.com/ So gelismeler beni de cok uzdu, umarim en kisa zamanda eski nesesine kavusur. Bunu okuduysaniz siz de olumlu enerjiler gonderin o tarafa ne olur, miniklerin hastalanmasina hic dayanamiyorum!

update!

Yazacak cok sey var ama yok! Tuhaf seyler. Jon gittikten sonra degisen cok sey oldu tahmin ettigim gibi. Benim en onemli destegim gitti sonucta, bir anda elim kolum kirik kalakaldim. Gavin ve okul beni cok zorladi, zaten olmayan zamanimi daha dikkatli planlamak durumunda kaldim ki bu hic kolay birsey degildi benim icin. Oglumun bazi tepkileri, bazi sorulari beni oyle cok dusundurdu ki, zaten okula basladim baslayali icimde bitmeyen bu sucluluk duygusu tavan yapti. Gecmis ve gelecekle ilgili kararlarimi tekrar gozden geciriyorum bu gunlerde.

Hamileligim genel olarak rahat gecsede, ufak tefek komplikasyonlar olmuyor degil. Doktor son gorusmede ''biraz agirdan al yoksa geri kalan zamanini yatakta gecirmek zorunda kalacaksin'' dedi. Jon gittiginden beri birkac kilo verdim sanirim. Su an hemen hemen hamile kaldigim kilodayim(gobek olcum 2 hafta onden gidiyor o ayri!), halen ayilma bayilma durumlari soz konusu, bunun yaninda sancilar oluyor fazla siddetli ve bebegimizin US'unda cikan birkac marker halen gundemden dusmedi. Gavin'in bu kenidini hicbir seye verememesi fiziksel aktivite haric (gunun buyuk bir kismini amuda kalkar sekilde ya da parende atarak geciriyor), yemek yerken bile iki lokmadan sonra takla atmaya baslama durumlari, ve muhtemelen bundan oturu kilo alamamasi(4bucuk yasinda, 16 kilo) doktorumuzun artik belki daha detayli bakmaliyiz demesine neden oldu. Bazi specialistlere gonderdi bizi, genel olarak bir bakacaklar gelisimine.

Bu kadar sikintinin icinde beni cok mutlu eden sey Gavin:) Adini yazarken bile yuzumde guller actiriyor bu cocuk! Bebisi(evet halen bebis, cunku bir isim bulamiyoruz ona) oyle kabullendi, oyle sevecen ki. Gecen gun odasinda saklanmis sekilde oyuncaklar buldum. Oglusa sordugumda bebek icin sakladigi oyuncaklar oldugunu ogrendim. Kendince uygun buldugu birkac seyi kardesine vermke icin koymus bir koseye:) Yumusak kopek topu, yumusak, kucuk tavsancik ve sallayinca ses cikan bir muzik aleti! Zirt desen aglayan ben, bunlari gorunce ve duyunca hungurdedim tabi, bana sarilip ''uzulme, senin icin de oyuncak bulurum ben'' dedi.

Bu kadar depresiflik yeter sanirim. Umarim hersey daha guzel olacak, umarim en kisa zmaanda bebisimize bir isim bulacagiz, umarim ben sucluluk hissetmeyecegim kararlar alacagim!

Daha once bahsetmistim sanirim ne kadar duygusal oldugumu, simdilerde zivanadan cikmis durumda benim ruh hallerim.

28. hafta mi???

Inanamiyorum! Nam-i deger 3rd trimester gelmis bile! Eh gobusun buyumesinden belli aslinda ama dusununce ne cabuk gecmis bu zaman demeden edemiyor insan. Bebis icin birkac ust bas disinda hicbir hazirligimiz yok henuz. Araba koltugu, bebek arabasi yatak gibi seyleri sectik aslinda ancak almadik. Bebisin ismi uzerinde az da olsa dusunuyoruz ama hicbir ilerleme yok, liste bile yapamadik hani icinden seceriz kurayla falan diye. Niye bu kadar zorlandik ki biz? Acaba doguma kadar bulabilir miyiz ki???( bu arada erkek ismi hazir hani US da bir hata olduysa ve dogumda bir surprizle karsilasirsak)

Bu hamilelige fazla kilolarla basladim malum, ancak simdilik kilo alimim korktugum gibi olmadi. Toplam 2 kilo aldim, tabi ilk hamilelikte de boyleydi, toplamda 9 kiloyla bitirmistim ancak emzirme donemimde onun kac katini aldim anlatamam. Eh bir de 2 seneden fazla emzirme doneminin surdugu dusunulurse halimi tahmin edebilirsiniz.

Ancak gobus ilk hamilelige gore daha buyuk duruyor sanki. Bugun hastaneye girerken kapida ki guvenlikle diyalogumuz;

G: You are having a little babyyyy(adam cok ictenlikle siritarak soyler bunlari)

B: Actually I am not pregnant, I had my baby 6 months ago(cok ciddi bir ifadeyle soyledim)

G: Kem kum den sonra, next please...diyerek olayi gecistirmeye calisti(adamin rengi atti)

Arkamda duran sinif arkadaslarinin kahkahasi beni de guldurdu, adam da bir oh cekti ve beraberce gulusup sakalasmaya devam ettik kisa sureligine:))

ayrilik vakti!

Askim 1 saat once yola cikti. Kalbim aciyor simdi. Bunun gecici bir sure oldugunu biliyorum ama bunu kalbime anlatamiyorum. O benim askim, Jon'im, diger yarim cunku... Hersey onunla cok daha kolay ve guzel cunku...

Umarim cok rahat bir yolculuk gecirir ve kolaylikla yerlesir yeni yerine. Sanirim o zamana kadar ben rahat nefes alamayacagim.

Jon'in arkasindan el sallarken, yanagimda ki yaslari silen ve bana ''it is ok annecim, I am here for you'' diyen canim oglum var yanimda. Bir de beni her firsatta tekmeleyen minik bir kalp var icimde!

offff

Canim gelecek hafta yolcu, offff sikintisi kac hafta oncesinden icimdeydi ancak gunler yaklastikca daha bir huzursuzum daha bir aglamakliyim. Bu yetmez gibi bir sure doktor randevum ve iki cok cok onemli sinavim var. Sadece sinavlarin stresi beni fazlasiyla bunaltirken ustune bu kadar seyin olmasi bu haftayi cok zor gececek bir haftaya cevirecek gibi gorunuyor.

Dun askim kiyafetlerini toparladi, ben onun mutfak gereclerini paketledim. Evde heryerde kutular ve cantalar var. Bu istedigimiz ve birlikte karar verdigimiz bir durum aslinda, ancak yumurta kapiya dayaninca uzulmemek elde degil iste.

Bakalim hersey planladigimiz gibi giderse mayis sonu Texas yolcusu olabiliriz, dogumu orada yapip yazi askimla gecirip okul baslamadan once donebiliriz. Lutfen lutfen lutfen hersey yolunda gitsin, planladigimiz gibi olsun ve emeklerimiz bosa cikmasin.