ozlem

Subat 17 2007, Canim anneannem aramizdan ayrildi. Uzerinden tam 3 yil gecti ama acisi dun gibi. Benim icin anneden farki yoktu cunku. Ilk zamanlar saka gibi gelmisti, eski duzenimde onu telefonla arayip sesini duymayi umdum hep. Cevap vermeyecegini bile bile, onun numarasini ceviriyor olmak beni mutlu etti. Oyle ne cok agladim ne kendimi heba ettim, sanki hic olmamis gibi, aramizdan hic ayrilmamis gibi. Sonra bir anda vurdu beni onsuz olmak. Oyle bir bosluktu ki icimde ki, nereye donecegimi bilemedim uzun sure. Boslukta oylece kalakaldim. Sonra gene birsey oldu ve sustum ve ne konustum onunla ilgili, ne yanimda konusulmasina musade ettim. Halada oyle aslinda ancak bu yaziyi yaziyor olmak bile ilerleme sayilir aslinda.

Yazmiyorsam, konusmuyorsam dusunmedigimden ya da ozlemedigimden degil. Hatta tam tersi, cok ozledigimden. Rahat uyu anneannem yerinde, bil ki senin yerin hep cok ozeldi, hep oyle kalacak. Seni cok seviyorum canim benim.